पुढच पाऊल

प्रत्येकाला हवा हवासा 

अमूल्य सुंदर जन्म देता.

बालपणीच्या कोवळ्या स्वप्नांना,

सप्तरंगी रंग देता.

जीवापाड जपताना ,

सुख - दु:खाना अतूट साथ -संग देता.

शिक्षण देऊन मोलाचं, 

भावी सुख स्वप्नात तुम्ही दंग होता.

तारुण्याचा बहर सावरताना,

भविष्याची सुखस्वप्ने न्याहाळताना.

अचानक प्रेम स्वरूप समोर येते ,

मग आमच्या स्वप्नांना सत्य रूप येते.

प्रेमाचा अंकुर मोहरतो ,

प्रेमाचा वसंत बहरतो.

मग एक दुसऱ्या वाचून न जगण्याच्या,

अणाभाकांचा, कहर होतो.

ना जातीला स्थान असतं ,

ना धर्माचं भान असतं .

प्रेमाच्या अमूल्य क्षणासाठी ,

आमच जीवन सार गहाण असतं.

तुमच्या अन गणगोतांच्या विरोधाला,

तलवारीची धार असते.

विलग न होण्याचे धैर्य,

सर्व कक्षांच्या पार असते.

नकळत पुढच पाऊल टाकून बसतो ,

परतीचा मार्ग सर्व बाजूने खचतो.

तेंव्हा गरज असते तुमच्या खंभीर साथीची,

साथ हवी असते सार्थ विश्वासाची.

तेंव्हाच तुम्ही पाठ फिरवता ,

नात्याची घट्ट गाठ निरवता.

समाजाच्या निरर्थक भीतीपोटी ,

जपलेल्या अतूट नात्याला क्षणात पूर्ण विराम देता.

असे किती दिवस चालत राहावे?

पोटच्या गोळ्यांना जितेपणी मारत राहावे.

मागच्यानी केले तेच परत करत रहावे. 

संकुचित वर्तुळात फिरत रहावे.

म्हणून जाती -धर्म भेद दूर सारा,

गढूळ मनांना शुद्ध प्रेमाने भरा.

माणुसकी हाच मुळ धर्म आपला ,

ज्याने समानता सद्गुण जपला.

कवी : बाळासाहेब तानवडे 

© बाळासाहेब तानवडे २३/१०/२०१०